دفاع از تشیع

امیر المومنین علیه السلام همراه قرآن و قرآن همراه ایشان (به روایت اهل سنت عمری)

حاکم نیشابوری از علمای بزرگ اهل سنت عمری روایت کرده است:

٢٢٦/٤٦٢٨- أَخْبَرَنَا أَبُو بَكْرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْحَفِيدُ، ثنا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ نَصْرٍ، ثنا عَمْرُو بْنُ طَلْحَةَ الْقَنَّادُ الثِّقَةُ الْمَأْمُونُ، ثنا عَلِيُّ بْنُ هَاشِمِ بْنِ الْبَرِيدِ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: حَدَّثَنِي أَبُو سَعِيدٍ التَّيْمِيُّ، عَنْ أَبِي ثَابِتٍ مَوْلَى أَبِي ذَرٍّ، قَالَ: كُنْتُ مَعَ عَلِيٍّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ يَوْمَ الْجَمَلِ، فَلَمَّا رَأَيْتُ عَائِشَةَ وَاقِفَةً دَخَلَنِي بَعْضُ مَا يَدْخُلُ النَّاسَ، فَكَشَفَ اللَّهُ عَنِّي ذَلِكَ عِنْدَ صَلاةِ الظُّهْرِ، فَقَاتَلْتُ مَعَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، فَلَمَّا فَرَغَ ذَهَبْتُ إِلَى الْمَدِينَةِ، فَأَتَيْتُ أُمَّ سَلَمَةَ، فَقُلْتُ: إِنِّي وَاللَّهِ مَا جِئْتُ أَسْأَلُ طَعَامًا وَلا شَرَابًا وَلَكِنِّي مَوْلَى لأَبِي ذَرٍّ، فَقَالَتْ: مَرْحَبًا فَقَصَصْتُ عَلَيْهَا قِصَّتِي، فَقَالَتْ: أَيْنَ كُنْتَ حِينَ طَارَتِ الْقُلُوبُ مَطَائِرَهَا؟ قُلْتُ: إِلَى حَيْثُ كَشَفَ اللَّهُ ذَلِكَ عَنِّي عِنْدَ زَوَالِ الشَّمْسِ، قَالَ: أَحْسَنْتَ، سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ: " عَلِيٌّ مَعَ الْقُرْآنِ، وَالْقُرْآنُ مَعَ عَلِيٍّ لَنْ يَتَفَرَّقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ ".

در روز جمل، وقتی چشمم به عایشه افتاد که ایستاده بود، پاره‏‌ای از خیالات که در دل دیگران وارد می‌شود، در دل من نیز پدید آمد، هنگام نماز ظهر، خداوند شک و تردید را از دل من برطرف ساخت و سرانجام به پشتیبانی از حضرت علی (علیه السلام) با دشمنان او نبرد کردم. پس از پایان جنگ به مدینه بازگشتم. و به خانه ام سلمه رفتم و به او گفتم: به خدا سوگند! به منظور درخواست خوراکی و آشامیدنی به خانه تو نیامده‏‌ام. من آزاد شده ابی ذر هستم. ام سلمه، به من خوش آمد گفت و من حکایت حال خود را در روز جمل بازگو کردم. ام سلمه گفت: وقتی دل‌ها به هر سو پرواز می‌کرد، تو دلت به کدام سو پر کشید؟ در پاسخ گفتم: تا آنجا پرواز کردم که خداوند پرده شک را از چشم دل من‏ برطرف کرد و در هنگام ظهر، دروازه حقیقت به روى من گشوده شد و در راه حقیقت، از جان گذشته و عاشقانه با دشمنان نبرد کردم. ام سلمه، از شنیدن سخنان من، شادمان گشت و به من آفرین گفت و اظهار داشت: از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم که فرمود: علی همراه قرآن است و قرآن نیز همراه با علی (علیه السلام) است. هیچگاه علی (علیه السلام) از قرآن و قرآن از علی (علیه السلام)، جدا نمی‌شوند تا این که کنار حوض کوثر بر من وارد شوند.

حاکم نیشابوری بعد از نقل این روایت می‌نویسد:

هَذَا حَدِيثٌ صَحِيحُ الإِسْنَادِ، وَأَبُو سَعِيدٍ التَّيْمِيُّ هُوَ عُقَيْصَاءُ ثِقَةٌ مَأْمُونٌ، وَلَمْ يُخَرِّجَاهُ.

این روايت سندش صحیح و ابو سعید التیمی‌همان عقیصاء است که ثقه و مورد اعتماد است؛ ولی بخاری و مسلم آن را نقل نکرده‌اند.

ذهبی نیز در تعلیقات خود می‌نویسد:

صحيح، وأبو سعيد عقيصاء: ثقة مأمون.

حدیث صحیح است و ابو سعید عقیصاء ثقه و مورد اعتماد است.

المستدرک علی الصحیحین، تالیف حاکم نیشابوری، جلد ۳، صفحه ۱۳۴، حدیث ۴۶۲۸، چاپ دار الکتب العلمیة

مطاعن ابو حنیفه در کتب شیعه و سنی (۱)

۱- لعن امام صادق علیه السلام بر ابو حنیفه (به روایت اهل سنت عمری)

ابن حبان و ابن عبد البر از علمای بزرگ اهل سنت عمری می‌نویسند:

أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ عَبْدِ الْعَزِيزِ الأُبَلِّيُّ ، قَالَ : حَدَّثَنَا عَمْرُو بْنُ مُحَمَّدٍ الأنس ، عَنْ أَبِي الْبَخْتَرِيِّ ، قَالَ : سَمِعْتُ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ ، يَقُولُ : " اللَّهُمَّ إِنَّا وَرِثْنَا هَذِهِ النُّبُوَّةَ عَنْ أَبِينَا إِبْرَاهِيمَ خَلِيلِ الرَّحْمَنِ ، وَوَرِثْنَا هَذَا الْبَيْتَ عَنْ أَبِينَا إِسْمَاعِيلَ ابْنِ خَلِيلِ الرَّحْمَنِ ، وَوَرِثْنَا هَذَا الْعِلْمَ عَنْ جَدِّنَا مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ، فَاجْعَلْ لَعْنَتِي وَلَعْنَةَ آبَائِي وَأَجْدَادِي عَلَى أَبِي حَنِيفَةَ.

جعفر بن محمد (امام صادق علیه السلام) می‌فرمود: خداوندا، ما این نبوت را از پدرمان ابراهیم و این خانه را از پدرمان اسماعیل و این علم را از جدمان محمد صلی الله علیه و آله به ارث برده‌ایم. پس لعنت من و پدرانم و اجدادم را بر ابو حنیفه قرار ده.

المجروحین من المحدثین، تألیف ابن حبان، جلد ۲، صفحه ۴۰۷، چاپ دار الصمیعی

الانتقاء فی فضائل الائمة الثلاثة الفقهاء، تالیف ابن عبد البر، صفحه ۲۳۵، چاپ مکتب المطبوعات الاسلامیة

۲- شدت دشمنی ابو حنیفه با امام صادق علیه السلام

سید نعمت الله جزایری رضوان الله علیه می‌نویسد:

وقال أبو حنيفة إني باريت أقوال جعفر بن محمّد الصادق في جميع الأحكام والمسائل فعملت بعكسه وما فاتني الّا إنّي لا أعلم أنه إذا ركع في صلاه هل يفتح عينيه أو يغمضهما حتّى أعمل بخلافه.

ابو حنیفه روزی به مريدانش گفت: من می‌خواهم بدانم که جعفر بن محمد (عليهما السلام) در سجده چشم‌ها را می‌بندد یا باز می‌گذارد! گفتند چرا؟ گفت: می‌خواهم ببینم اگر جعفر بن محمد (علیهما السلام) چشم‌ها را در سجده می‌بندد، من باز بگذارم، و اگر او چشم‌ها را در سجده باز می‌گذارد، من ببندم. پس حال که نمی‌دانم، وقتی به سجده می‌روید، يک چشم خود را ببندید و چشم دیگر را باز بگذارید، تا در هر صورت، بر خلاف جعفر بن محمد (عليهما السلام) عمل کرده باشید!

زهر الربیع، تالیف سید نعمت الله جزایری رحمه الله، صفحه ۴۸۳، چاپ موسسه العالمیة للتجلید

۳- نظر مالک بن انس در مورد ابو حنیفه: شهری که نام ابو حنیفه در آن برده شود شایسته سکونت نیست

خطیب بغدادی عالم بزرگ اهل سنت عمری می‌نویسد:

أَخْبَرَنَا ابن رزق، أخبرنا محمد بن عبد الله بن إبراهيم، حَدَّثَنَا جعفر بن مُحَمَّد بن الحسن الْقَاضِي، حدّثنا إبراهيم بن عبد الرحيم، حدّثنا أبو معمر، حَدَّثَنَا الوليد بن مسلم قال: قال لي مالك بن أنس: أيتكلم برأي أبي حنيفة عندكم؟ قلت: نعم! قال: ما ينبغي لبلدكم أن تسكن.

ولید بن مسلم می‌گوید مالک بن انس (از ائمه اهل سنت عمری و امام مالکی‌ها) به من گفت: آیا در شهر شما نام ابو حنیفه برده می‌شود؟! گفتم بله. گفت: شهری که نام ابو حنیفه در آن برده می‌‌شود، شایسته سکونت نیست.

محقق کتاب بشار عواد معروف در مورد این روایت می‌نویسد:

اسناده صحیح، رجاله ثقات .

اسناد روایت صحیح و راویان آن ثقه هستند.

تاریخ مدینة السلام، تالیف خطیب بغدادی، جلد ۱۲، صفحه ۵۵۱، چاپ دار الغرب الاسلامی

۴- ترس ابو حنیفه از حدیث غدیر

شیخ مفید رضوان الله تعالی علیه روایت کرده است:

... فقال أبو حنيفة : قد قلت لأصحابنا : لا تقروا لهم بحديث غدير خم فيخصموكم ...

پس ابو حنیفه گفت: من به اصحابم گفتم اقرار به حدیث غدیر نکنید وگرنه آن‌ها (شیعیان) بر شما غالب می‌شوند.

امالی شیخ مفید، صفحه ۲۶، چاپ دار المرتضی

۵- جواز ابو حنیفه برای اجاره زن برای زنا !!! (به اعتراف اهل سنت عمری)

ابن حزم اندلسی از علمای بزرگ اهل سنت عمری می‌نویسد:

قَالَ أَبُو مُحَمَّدٍ [...]: قَدْ ذَهَبَ إلَى هَذَا أَبُو حَنِيفَةَ وَلَمْ يَرَ الزِّنَى، إلَّا مَا كَانَ مُطَارَفَةً، وَأَمَّا مَا كَانَ فِيهِ عَطَاءٌ أَوْ اسْتِئْجَارٌ فَلَيْسَ زِنًى وَلَا حَدَّ فِيهِ.

ابو حنیفه قائل است که اگر کسی زنی را برای زنا کردن اجاره کرده باشد و با او زنا کند، این عمل زنا محسوب نمی‌شود، و حد زنا نیز جاری نمی‌شود.

المحلی بالآثار، تالیف ابن حزم اندلسی، جلد ۱۲، صفحه ۱۹۶، چاپ دار الکتب العلمیة

امیر المومنین علیه السلام ریسمان محکم الهی (عروة الوثقی)

فخر رازی از علما و مفسرین بزرگ اهل سنت عمری می‌نویسد:

وَمَنِ اتَّخَذَ عَلِيًّا إِمَامًا لِدِينِهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى فِي دِينِهِ وَنَفْسِهِ.

هر کس علی (علیه السلام) را امام خویش قرار دهد، در دینش و برای خودش، به عروة الوثقی (ریسمان محکم) چنگ زده است.

تفسیر الفخر الرازی، تالیف فخر رازی، جلد ۱، صفحه ۲۱۲، چاپ دار الفکر

حضرت زینب علیها السلام بانوی قهرمان کربلا

عایشه بنت شاطی نویسنده مشهور سنی مذهب مصری می‌نویسد:

آری زینب (علیها السلام) بود که از واقعه شهادت برادرش سرگذشتی الم‌انگیز و جاودانی بر جای نهاد و از روزی که حسین (علیه السلام) کشته شد، به یادبود غم و اندوه او، سوگواری سالیانه برپا نمود. بدین جهت «زینب مهین بانوی بنی‌هاشم» در تاریخ اسلامی‌و تاریخ بشریت «بانوی قهرمانی» است که توانست به خونخواهی برادر شهید بزرگوارش قیام نماید، و تیشه بر ریشه دولت بنی امیه زده و جریان تاریخ را عوض کند.

زینب بانوی قهرمان کربلا، تالیف عایشه بنت شاطی، ترجمه حبیب الله چایچیان و مهدی آیت الله زاده نایینی، صفحه ۱۹۱

لعن معاویه در قنوت توسط امیر المومنین علیه السلام (به روایت اهل سنت عمری)

محمد بن حسن شیبانی از علمای اهل سنت عمری روایت کرده است:

وَإِنَّ أَهْلَ الْكُوفَةِ إِنَّمَا أَخَذُوا الْقُنُوتَ عَنْ عَلِيٍّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ، قَنَتَ يَدْعُو عَلَى مُعَاوِيَةَ حِينَ حَارَبَهُ، وَأَمَّا أَهْلُ الشَّامِ فَإِنَّمَا أَخَذُوا الْقُنُوتَ عَنْ مُعَاوِيَةَ [...] قَنَتَ يَدْعُو عَلَى عَلِيٍّ كَرَّمَ اللَّهُ وَجْهَهُ حِينَ حَارَبَهُ.

مردم کوفه قنوت را از علی (علیه السلام) یاد گرفتند که در زمان جنگ با معاویه در قنوت نماز معاویه را لعن می‌کرد. اما مردم شام قنوت را از معاویه (لعنه الله) یاد گرفتند که در زمان جنگ با علی (علیه السلام) در قنوت نماز علی را لعن می‌کرد.

خالد العواد محقق کتاب تصریح می‌کند که سند روایت جید یعنی بسیار عالی است.

الآثار، تالیف محمد بن حسن شیبانی، جلد ۱، صفحه ۲۲۹، چاپ دار النوادر

قتل وحشیانه عالم اهل سنت عمری به جرم تمایل به تشیع

ابن عماد حنبلی از علمای اهل سنت عمری در مورد ظهیر الدین اردبیلی می‌نویسد:

وفيها المولى ظهير الدّين الأردبيلي الحنفي، الشهير بقاضي زاده . كان عالما، كاملا، صاحب محاورة ووقار، وهيبة وفصاحة، وكانت له معرفة بالعلوم خصوصا الإنشاء والشعر، وكان يكتب الخط الحسن، وذكر العلائي أنه استمال أحمد باشا إلى اعتقاد إسماعيل شاه الصوفي [الصفوي] طلبا لاستمداده واستظهاره معه بمكاتبات وغيرها، وعزم على إظهار شعار الرّفض واعتقاد الإمامية على المنبر، حتى قال: إن مدح الصحابة على المنبر ليس بفرض ولا يخلّ بالخطبة، فقبض عليه مع أحمد باشا الوزير يوم الخميس عشري ربيع الثاني وقطعت رأس صاحب الترجمة وعلّقت على باب زويلة بالقاهرة.

ظهیر الدین اردبیلی حنفی مشهور به قاضی زاده؛ او عالم کامل و صاحب سخن و وقار و هیبت و فصاحت بود و با علوم مخصوصا انشا و شعر آشنایی داشت و خطش نیکو بود. علائی می‌گوید او احمد پاشا را به اعتقاد شاه اسماعیل صفوی متمایل کرده، و از او با نامه و غیره کمک طلبیده و قصد بر ظاهر کردن شعار رافضه و اعتقاد امامیه بر منبر را داشته تا این که گفت که ستایش کردن از صحابه بر روی منبر واجب نیست و نگفتن آن به خطبه (نماز جمعه) صدمه‌ای نمی‌زند؛ پس ظهیر الدین را در روز پنجشنبه، دهم ربیع الثانی با احمد پاشای وزیر گرفتند، و سر او را قطع کرده و بر درب زویله قاهره آویزان کردند.

شذرات الذهب فی اخبار الذهب، تالیف ابن عماد حنبلی، جلد ۱۰، صفحه ۲۴۰، چاپ دار ابن کثیر

همان طور که می‌بینید توحش و دشمنی جماعت ضال و مضل عمریه با مذهب اهل بیت علیهم السلام به قدری بوده و هست که وقتی علمای خود فتوا می‌دهد که نیازی به مدح صحابه در نماز نیست علیه او توطئه‌چینی و داستان‌سرایی کرده و او را به تشیع متهم می‌کنند و چون نزد اهل سنت عمری تشیع بدترین جرم است او را به طرز فجیع به قتل می‌رسانند.

کرامت و معجزه امام‌هادی علیه السلام در هنگام رفتن به قفس درندگان (به روایت اهل سنت عمری)

ابن حجر مکی از علمای بزرگ اهل سنت عمری و دشمنان مکتب اهل بیت علیهم السلام در کتابی که بر ضد شیعه نوشته است روایت کرده است:

نقل بعض الحفاظ أن امرأة زعمت أنها شريفة بحضرة المتوكل فسأل عمن يخبره بذلك فدل على علی رضا فأرسل إليه فجاء فأجلسه معه على سريره و سأله فقال إن اللّه حرم لحم أولاد الحسين على السباع فتلقى‏ للسباع فعرض عليها ذلك فاعترفت المرأة بكذبها ثم قيل للمتوكل ألا تجرب ذلك فيه فأمر بثلاثة من السباع فجي‏ء بها في صحن قصره ثم دعا به فلما دخل من الباب أغلقه و السباع قد أصمت الأسماع من زئيرها فلما مشى في الصحن يريد الدرجة مشت إليه و قد سكنت فتمسحت به و دارت حوله و هو يمسحها بكمه ثم ربضت فصعد للمتوكل فتحدث معه ساعة ثم نزل ففعلت معه كفعلها الأول حتى خرج فاتبعه المتوكل بجائزة عظيمة و قيل للمتوكل افعل كما فعل ابن عمك فلم يجسر عليه و قال تريدون قتلي ثم أمرهم أن لا يفشوا ذلك انتهى.

برخی از حافظان حدیث نقل کرده‌اند که زنی در حضور متوکل ادعا کرد که از خاندان پیامبر (صلی الله علیه و آله) است، متوکل خواست که در این خصوص کسی حقیقت مطلب را برایش روشن کند، [امام]‌هادی (علیه السلام) را معرفی کردند، به دنبال او فرستادند، ایشان تشریف آوردند و متوکل آن جناب را بر روی تخت در کنار خودش نشاند و پیرامون این مساله از ایشان پرسش کرد؛ [امام]‌هادی [علیه السلام] در جواب آن سوال فرمود: خداوند متعال گوشت فرزندان حسین (علیه السلام) را بر درندگان حرام فرموده، او را در قفس درندگان بیندازید. چون خواستند آن زن را در قفس درندگان بیندازند، آن زن اعتراف کرد که دروغ گفته است. برخی به متوکل گفتند: آیا همین کار را در مورد خود او (امام‌هادی علیه السلام) تجربه نمی‌کنی؟ متوکل دستور داد سه تا از درندگان را در صحن قصر بیاورند، آنگاه به [امام]‌هادی (علیه السلام) گفت از دربی وارد صحن شوند، به محض وارد شدن آن جناب، آن درب را قفل کردند، در حالی که گوش‌ها از صدای درندگان کر می‌شد (درنده‌ها نعره می‌زدند)، زمانی که آن جناب در حیاط قصر به راه افتاد و خواست از پله‏‌‌ها پایین برود درندگان به سمت ایشان آمدند و آرام شدند، و گرد وجودش می‌‏گشتند و خود را به دست و پای آن حضرت می‌مالیدند، حضرت آن‌ها با آستین خود نوازش می‌کرد و می‌خواباند. آنگاه آن جناب بالا آمد و ساعتی با متوکل حرف زد، باز پایین رفت باز مثل دفعه نخست تا این که از آنجا بیرون آمد، سپس متوکل برای حضرت جایزه مهمی‌فرستاد. به متوکل گفتند: تو نیز مانند پسر عمویت چنان کن. اما متوکل جرات نکرد و گفت: می‌خواهید مرا بکشید؟ آنگاه دستور داد این قضیه را فاش نکنند.

الصواعق المحرقة، تالیف ابن حجر مکی، جلد ۲، صفحه ۵۹۵-۵۹۶، چاپ موسسه الرسالة

تحریف فضیلتی از فضائل حضرت زهرا و خدیجه سلام الله علیهما توسط ابن عربی صوفی ناصبی

محمد بن جریر طبری از علما و مفسرین بزرگ اهل سنت عمری روایت کرده است:

حدثنی المثنى قال، حدثنا آدم العسقلانی قال، حدثنا شعبة قال، حدثنا عمرو بن مرة قال، سمعت مرة الهمدانی یحدث، عن أبی موسى الأشعریّ قال: قال رسول الله صلى الله علیه وسلم: کمل من الرّجال کثیرٌ،ولم یکمل من النساء إلا مریم، وآسیة امرأة فرعون، وخدیجة بنت خویلد، وفاطمة بنت محمد.

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: از مردان افراد زیادی به کمال رسیدند، ولی از زنان جز مریم و آسیه زن فرعون و خدیجه بنت خویلد و فاطمه دختر محمد (علیهم السلام) به کمال نرسیدند.

جامع البیان فی تفسیر القرآن، تالیف طبری، جلد ۵، صفحه ۳۹۵، چاپ دار هجر

اما ابن عربی اندلسی صوفی برای تخریب فضائل حضرت زهرا و حضرت خدیجه علیهما السلام نام آن دو حضرت را از روایت حذف کرده و می‌نویسد:

كما قال صلى الله عليه [وآله] وسلم: في الكمال. فذكر أنّه يكون أيضا في النساء، وعيّن منهنّ مريم بنت عمران وآسية إمرأة فرعون.

همچنین پیامبر (صلی الله علیه و آله) در مورد کمال، یادآور شده که در زنان نیز ممکن است، و از میان آنان مریم دختر عمران و آسیه زن فرعون را معین نموده است.

الفتوحات المکیة، تالیف ابن عربی، جلد ۱۳، صفحه ۵۸۳، چاپ الهيئة المصرية العامة للكتاب

تحریف و انکار فضائل اهل بیت علیهم السلام که مورد قبول اهل سنت عمری هستند توسط ابن عربی، جز حکایت از خباثت و ناصبی‌گری و دشمنی او با اهل بیت علیهم السلام چه دلیلی می‌تواند داشته باشد؟!

علت نامگذاری حضرت زهرا سلام الله علیها به فاطمه (به روایت اهل سنت عمری)

جوینی و حاکم نیشابوری از علمای بزرگ اهل سنت عمری روایت کرده‌اند:

و أخبرني المشايخ إمام الدين يحيى بن الحسين بن عبد الكريم، و بدر الدين محمد بن عبد الرزاق بن أبي بكر، و نجم الدين عبد الغفّار بن عبد الكريم بن عبد الغفّار، و الشيخ علاء الدين محمد بن أبي بكر ابن محمد الطاوسي و أحمد بن محمد ابن محمد بن مذكويه رحمهم اللّه إجازة بروايتهم عن الإمام عزّ الدين عبد الرحمن ابن المعالي الواريني، و الشيخ سراج الدين أبي بكر عبد اللّه بن إبراهيم السجادي القزويني إجازة بروايتهم، عن الإمام أبي القاسم زاهر بن طاهر بن محمد الشحامي إجازة [قال]: أنبأنا أبو عليّ الحسن بن أحمد السكاكي قال: أنبأنا أبو القاسم الحسن بن محمد بن حبيب -حافد العباس بن حمزة سنة سبع و ثلاثين و ثلاث مائة- قال:حدّثنا أبو بكر محمد بن عبد اللّه بن محمد حافد العباس بن حمزة، حدثنا أبو القاسم عبد اللّه بن أحمد بن عامر الطائي بالبصرة، حدّثني أبي قال: حدثنا عليّ بن موسى الرضا، حدّثني أبي موسى بن جعفر، حدّثني أبي جعفر بن محمد، حدّثني أبي محمد بن عليّ، حدثني أبي علي بن الحسين،حدّثني أبي الحسين بن عليّ حدّثني أبي عليّ بن أبي طالب عليهم السلام قال: قال رسول اللّه صلى اللّه عليه و آله و سلم: إنّما سمّيت ابنتي فاطمة لأن اللّه فطمها و فطم من أحبّها من النار .

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: دخترم را فاطمه نامیدم زیرا که خداوند او و دوستدارانش را از آتش جهنم دور کرده است.

فرائد السمطین، تالیف جوینی، جلد ۲، صفحه ۵۸، چاپ دار الحبیب

فضائل فاطمة الزهراء، تالیف حاکم نیشابوری، با ترجمه فارسی محمود نعمتی، صفحه ۱۴۷، حدیث ۷۵، چاپ انتشارات کتابخانه آیت الله نجفی

امیر المومنین علیه السلام کننده در خیبر (به اذعان اهل سنت عمری)

ابو الحسن ندوی از علمای بزرگ اهل سنت عمری هندوستان می‌نویسد:

در کتاب مصنف ابن ابی شبیه از لیث روایت شده که او گفت: نزد ابو جعفر رفتم، او یادی از گناهان کرد و گریه نمود و سپس گفت: جابر برایم روایت کرده که علی (علیه السلام) روز خیبر در دژ را بلند کرد تا مسلمانان بالا رفتند و آن را فتح نمودند. این در چنان سنگین بود که پس از آزمایش معلوم شد که آن را کمتر از چهل نفر نمی‌توانند بلند کنند. محمد بن اسحاق از عبد الله بن حسن و او از فردی از خویشانش به نقل از ابو رافع روایت کرده که: فردی یهودی ضربه‌ای به علی (علیه السلام) زد که سپر از دستش افتاد. آنگاه علی (علیه السلام) دری را که در نزدیکی دژ بود برداشت و به جای سپر در دست گرفت. آن در همچنان در دستش بود و می‌جنگید تا آنکه خدا دژ را به دست او گشود. آنگاه آن را به یک سو انداخت. من و هفت تن دیگر با هم کوشیدیم تا آن در را از جا حرکت دهیم ولی نتوانستیم. لیث از ابی جعفر از جابر نقل می‌کند که کمتر از چهل نفر نتوانستند آن را از جای بردارند.

زندگانی امیر المومنین علی مرتضی رضی الله عنه، تالیف ندوی، ترجمه ابو شعیب عبد القادر دهقان، صفحه ۸۸-۸۹